Dat was ‘m dan. Na 13 jaar bij de kinderarts mag ik door naar de volwassen poli. Een beetje tegenstrijdig voelt het allemaal. Ontzettend fijn dat je ouder wordt en stappen mag nemen naar meer zelfstandigheid, maar ook een beetje eng, dat gevoel van meer zelf doen.
Ik moet eerlijk zeggen, dat is niet het enige tegenstrijdige gevoel waarmee ik weg ga. Diabetes is allemaal zo somber en het heeft vele mindere dagen, maar toch heb ik het altijd geweldig leuk gevonden om naar mijn kinderarts te gaan, Dr. Robbert-Jan. Jeetje wat heb ik in die kamer met hem gelachen, ging met traanogen weg (op de goede manier). Ik keek er vrijwel altijd naar uit en de dagen dat ik dat niet deed liep ik toch met de grootste glimlach weg. Vreemd hé, dat zoiets wat je zoveel verdrietige dagen kan brengen ook zoveel goeds met zich meedraagt.
Nou is 13 jaar ook wel een lange tijd en snel voorbij gevlogen. Ik weet nog heel goed dat ik diabetes kreeg in Oostenrijk als 5 jarige en daarna in quarantaine belande in Ziekenhuis Bernhoven, toen zat die nog in Veghel. Alsof het allemaal niet erger kon worden werd ik toen recht tegenover de speelkamer geplaatst en mocht ik er niet uit, dat kon er toen ook nog wel bij. Een weekje later schudde ik de hand met de dokter die daarna voor 13 jaar zou zorgen dat het allemaal toch wel wat makkelijker werd.
Ik ben gestart met de spuit en zo snel mogelijk overgegaan op de Omnipod. Nooit gehouden van de spuit, nooit voor mij gewerkt en hoop het ding nooit meer te hoeven gebruiken haha! Ik weet nog dat het installatieproces van de Omnipod in die tijd heel vermoeiend was. Ik was 6 jaar oud en moest in het ziekenhuis verblijven. Daar werd ik om de 2 uur gecontroleerd en ja, ook toen ik sliep. Ik was moe, maar mijn mama en papa waren pas echt aan het bikkelen. Ook toen sliep ik tegenover de speelgoed kamer, maar met al het geluk in de wereld mocht ik er deze keer wel uit. Ik heb zo veel lol gehad met de zusters op de afdeling en heb denk ik ieder hoekje daar wel gezien. Oh en het eten daar was lekker!, vooral de gehaktballen zijn aan te raden :). De laatste dag dat ik daar moest zijn om te wennen aan mijn pomp, zag ik de zuster in de speelruimte allemaal dekentjes uitleggen. Heel veel verschillende en mooi dat ze waren! Toen hebben zij en ik een geheim onderonsje gesloten dat ik er een mee naar huis mocht nemen. Nu alleen niet zo geheim meer, sorry zuster! Moet wel toegeven dat ik er nu nog steeds onder slaap als het even tegen zit.
Na dat hele proces is de Omnipod mijn beste maatje geweest voor 10 jaar. Maar letterlijk: je slaapt ermee, je sport ermee, je eet ermee en of je het wil of niet, je leeft ermee. Na deze 10 jaar aan goede vriendschap besloot alleen mijn Omnipod dat die niet meer zo goed bij mij paste en was dat verhaal afgelopen, maar ik had allang iets geweldigs nieuws gevonden. Nu zit ik al meer dan één jaar vast aan de Minimed 780G, geweldig ding. Wist je dat die voor mij doet corrigeren op hoge waardes! Ik weet het, wat een leven hé. Zo ontzettend fijn dat niet alleen ik groei door de jaren heen, maar dat de apparaatjes mee gaan.
Desondanks het feit dat diabetes nooit gaat zoals je wil, veel tranen met zich meebrengt en een extreem lastig acceptatie proces heeft… ik heb ontzettend genoten bij de kinderpoli en ga het erg missen. Waar ik als klein meisje binnen kwam, mag ik als grote meid weg. Alles wat ik meemaakte, alle grote stappen én kleine stappen heeft de Dokter mogen meemaken. Ik werd altijd toegejuicht en voelde mezelf helemaal op mijn plek. Ben nieuwsgierig en vrolijk om erachter te komen waar ik nu beland.
Met een verdrietig gevoel heb ik 13 jaar geleden de hand mogen schudden van de dokter die alles rondom mijn diabetes immens geweldig heeft gemaakt. Nu 13 jaar later mag ik hetzelfde doen, maar dan met een warm en zelfverzekerd gevoel in mijn hart. Dankjewel voor de mooie en interessante tijd. En wie weet… misschien tot ziens!
Kim van de Doelen
